حکومت اسرائیل غاصب حقوق ملت فلسطین و مخالف با آموزه‌های تورات

واژه صهيونيسم از نام كوه صهيون كه در نزد يهوديان سرزمين موعود و مقدس است گرفته شده و نخستين بار «ناتان برينبام» اصطلاح صهيونيسم را در توصيف گرايش سياسي نوين در قرن (19م) براي تحرك تعصب ديني و آماده سازي گروه‌هاي يهودي در دستيابي اهداف آن، به كار برد، برنامه‌هاي صهيوني بر اين پايه استوار بود كه يهود در اثر آزار و فشار قوميت‌ها و اديان ديگر در جهان پراكنده شده‌اند و تنها راه حل اين مشكل تشكيل دولت يهودي در سرزمين مقدس است.(1)

مبلغان اين تفكر تلاش مي‌كردند اين راه حل را به تورات نسبت دهند و لذا دستاوردهاي ديني صهيونيسم بر سه نكته استوار مي‌شد:

1. وعده الهي

خداوند به بني اسرائيل وعده داده كه سرزمين مقدس از آنها خواهد شد در سفر پيدايش تورات آمده: خداوند به ابرام [حضرت ابراهيم] گفت: اكنون تو چشمان خود را برافراز و از مكاني كه در آن هستي به سوي شمال و جنوب و مشرق و مغرب بنگر، زيرا تمام اين زمين را كه مي بيني به تو و ذريت تو تا به ابد خواهم بخشيد.(2)

و كوه صهيون را نيز مركز دين يهود و جايي مي‌داند كه خداوند در آن نشسته است در مزامير مي‌خوانيم:

خداوند را كه بر [كوه] صهيون نشسته است بسرائيد، كارهاي او را در ميان قوم‌ها اعلان نمائيد.(3)

2. يهود قوم برگزيده خدا

3. مسيح نجات بخش

مسيح نجات بخش با آمدنش در سرزمين مقدس حكومت تشكيل خواهد داد و يهود را جمع خواهد كرد.(4)

قبل از تشكيل حكومتي به نام اسرائيل در سرزمين اشغالي، عقيده يهوديان بر اين بود كه بايستي آن قدر منتظر مسيح نجات بخش ماند تا وي بر آيد و يهود را جمع كرده و حكومت تشكيل دهد لذا وقتي دولت اسرائيل تشكيل شد، يهوديان سنت‌گرا اين را مخالف آموزه‌هاي توراتي دانسته و با اين دلايل به مخالفت برخاستند:

1. صهيونيسم، ايده نجات بخش الهي را كنار گذاشته و يهوديان را بر خلاف تعاليم الهي و قبل از آمدن مسيح نجات بخش در فلسطين جمع كرده است و اين مخالف تورات است كه مي‌خوانيم:

خداوند به يوشع گفت ليكن بر خاندان يهودا رحمت خواهم فرمود و ايشان را به يهوه خداي ايشان نجات خواهم داد و ايشان را به كمان و شمشير و جنگ و اسب سواران نخواهم رهانيد.(5)

2. جنبش صهيونيسم يك جنبش غير ديني است و مفاهيم ديني را فقط براي پيشبرد اهداف خود بهانه ساخته و باعث شده است ملت يهود محتواي ديني خود را از دست دهند.

3. صهيون مي‌گويد با قدرت و تلاش خود و با سازكارهاي سياسي و به كمك ملت‌هاي ديگر بايد به سرزمين موعود برگشت كه اين با وعده الهي ناسازگار است چرا كه پراكندگي يهود از سرزمين موعود يك نوع تبعيد و عذاب الهي بوده و بايستي فقط مسيح نجات بخش بيايد لذا آمدن يهود به فلسطين قبل از آمدن مسيح را مخالف تورات مي‌دانند.(6)

بنابراين در بين يهوديان نسبت به دولت اشغالگر قدس دو ديدگاه وجود دارد:

1. تا قبل از آمدن مسيح نجات بخش تشكيل حكومت يهودي مغاير تعاليم توراتي است، بنابراين دولت گناهكار و تخطي گراست. در واقع اين همان جدايي دين از سياست است كه امروزه در هر جامعه‌اي وجود دارد و همه به مسائل و آموزه‌هاي ديني استناد مي‌كنند.

2. هر چند دولت اسرائيل به خاطر تشكيل يافتنش قبل از مسيح نجات بخش يك دولت ديني و شرعي نيست اما بايستي با اهل حكومت به عنوان يك واقعيت خارجي كنار آمد و كمك كرد تا براساس آموزه‌هاي تورات قانون گذاري كنند بنا بر هر چه دولت به تعاليم يهود نزديك‌تر گردد وظيفه يهوديان و علما هم سنگين‌تر شده و بايد حمايت بيشتري كنند.(7)

با نگاهي به اين دو نظريه روشن مي‌شود كه در واقع فقط يك ديدگاه وجود دارد و آن تشكيل حكومت و دولت يهود به دست مسيح نجات بخش و آوردن و جمع كردن يهوديان جهان در فلسطين سرزمين موعود يهود و محل نشستن خداي يهود در كوه صهيون و اگر برخی امروزه ديدگاه تشکیل دولت قبل از ظهور مسیح را قبول مي‌كنند مشروط بر اين است که با تعاليم تورات حركت كند.

مشكل اساسي هر دو ديدگاه در اين است كه با توراتي كه خود دانشمندان يهود در الهي بودن آن ترديد مي‌كنند نمي‌توان استدلال كرد كه فلسطين سر زمين موعود است و يهود قوم برگزيده خداوند است و مسيح نجات بخش نيز آمده و بر اثر مخالفت‌هاي يهود كه تصميم به قتل آن حضرت كردند خداوند او را به آسمان برده، لذا فلسطين مال كسي است كه در آن ساكن بود و فرقي نمي‌كند كه اين ساكنان يهودي باشند، مسيحي و يا مسلمان و بر همين اساس است كه مسلمانان مي‌گويند دولت اشغالگر اسرائيل بايد فلسطين را رها سازد و خود ملت‌ها تصميم بگيرند كه چه دولتي را تشكيل دهند.

پاورقی:

1. ماضي، محمد، سياست و ديانت در اسرائيل، ترجمه: رضا تهامي، تهران، سنا، چاپ اول، 1381ش، ص54.

2. كتاب مقدس، انگلستان، ايلام، 2002م، عهد عتيق، سفر پيدايش، ب13، ش13-14 و مزامير، ب9، ش11.

3. همان.

4. سياست و ديانت در اسرائيل، پیشین، ص63.

5. كتاب مقدس، عهد عتيق، هوشع (بوشع) ، ب1، ش7.

6. سياست و ديانت در اسرائيل، پیشین، ص148.

7. همان، ص149.